Det daglege brød og kremmarane på Ponte Castel Sant Angelo

Ein kjøper ikkje sitt daglege brød på Ponte Castel Sant Angelo. På Ponte Castel Sant Angelo får ein kjøpt heilt andre ting. T.d. papirdokker som dansar til musikken frå CD-spelaren til seljaren (og ingenting anna viser det seg), Prada- og Guccivesker til 25 euro og ein heil del andre unyttige ting. Dei som likar å prute, prutar litt, handlar og ser det som svært sannsynleg å verte lurt. Det heile er ein del av sjarmen. Det er ikkje store summane det dreiar seg om og dessutan appelerer vareutvalet til kremmarane på brua kun til behov frå dei høgare etasjane i Maslows behovspyramide.

Nøkkelen til at vi er så overberande ligg truleg her. Det hadde stilt seg heilt annleis om lurendreiarane hadde gjeve seg ut for å stette meir primære behov.

Avisa Dagens Næringsliv køyrer for tida ein artikkelserie om den norske framtidsbonden. Dei etterlyser meir kremmarånd innanfor landbruket og eit fellestrekk ved dei aller fleste som representerer framtida er at dei ikkje produserer det ein kan kalle vårt daglege brød. Knaskegulrøter, granskotgelé og eksotisk reiseliv er framtida og då gjer det liksom ingenting om prisen vert høg.

Eit eksempel som skulle belyse fenomenet frå motsett side er straumprisane og halvfulle magasin i vasskraftverka. Ei stabil tilførsle av rimeleg elektrisk energi har etterkvart vorte eit primærbehov på linje med mat, klede opg drikkevatn. Vi vert temmeleg rabiate når det viser seg at det offentlege ikkje kan styre marknadskreftene og sørge for at vi vert sikra eit gode vi alle ser på som ein menneskerett til ein rimeleg penge.

Las forresten i avisa i dag at britiske forskarar har funne ut at ein tredel av jordoverlata truleg er ørken innan århundreskiftet. Vi får vone dei ikkje har rett. Men totalt sett er teikna tydlegare og tydelegare på at framtida kan by på overraskingar for nokon og einkvar. Det kan endåtil gå så gale at den eigentlege framtidsbonden må produsere vårt daglege brød.....