Og stjernene vil lyse

Vi har fått litt å fundere over i veka som har gått. Rapporten frå FN sitt klimapanel, med vassmengdene i Djakarta som ei understreking av alvoret, ar alment kjent. At Matt Simmons, ein av nestorane på området, har gått ut og proklamert at Peak Oil er nådd og at oljeutvinninga no startar "sitt lagnadsbundne fall, og vil halde fram med det i all framtid", som det heiter på bloggen Kveldssong for hydrokarbonar ,er mindre kjent.Når ein kombinerer dessse to nyhenda, skal det lite til før tankane fer sine eigne vegar. Eg må vedgå at hunden, trafikken og omgjevnadene elles ikkje fekk all verda med merksemd på turen no i kveld. Men så fekk eg sjå Saudehornet bada i måneskin og det første som slo meg var merkeleg nok eit dikt av Herman Wildenvey. Kvar det har halde seg alle desse åra anar eg ikkje, det poppa berre opp. Analogiane er nok av det tvilsame slaget, men eit eller anna er der nok.

I Tanker

I haven vandrer en prestemann.
Han tenker alvorlig på Gud.
Da lister lett over gangens sand
en søt liten sommerens brud.

Og presten slår øynene opp og ser
at piken er såre skjønn.
"Barn,"sier presten,"se,presten ber,
og du forstyrrer hans bønn,"

"Jeg var på vei til min elskede, jeg,"
sier piken med senkte blikke.
"Jeg tenkte op ham, og jeg så deg ikke.
Og da er det underlig rart av deg,
som tenkte op Gud, - at du så meg.