For godt til å være sant

Tenk deg situasjonen:

• Eit av resultata av forhandlingane i verda sin handelsorganisasjon vert redusert mjølkeproduksjon i Noreg og dermed mindre behov for kraftfor. Store kornareal vert liggande til inga nytte og eigarane av attlegene vert gåande å sparke småstein, ein aktivitet som korkje er helsesam for fotty eller omgjevnader.

• Noreg inngår internasjonale avtalar der vi forpliktar oss til å ta i bruk ein viss prosentdel fornybart drivstoff.

Kan du tenkje deg noko meir logisk enn å ta i bruk dei ledige areala til produksjon av råstoff til biodiesel ? Noko betre eksempel på ein vinn-vinn situasjon skal ein leite lenge etter.

Men så kjem han sigande, skepsisen.

Er det så sikkert at vi som lever i eit land der vi produserer kun 50% av maten vår, skal nytte den beste matjorda vår til å produsere drivstoff som delvis skal nyttast til transport av av ein auka import av matvarer. Matvarer som ikkje er produsert meir energieffektivt enn det ein kan få til i Noreg.

Men det verkeleg store spørsmålet er vel om vi, når ein ser bort frå kortsiktige økonomiske vurderingar og ser dei fysiske realitetane i kvitauget, kan seie at vi har ledige kornareal i Noreg i det heile. Vi lever trass alt i ei verd der teikna vert tydelegare og tydelegare på at vi er på veg inn i ei framtid der tilgangen på rimeleg energi vert mindre enn etterspurnaden. Ein skulle tru det er rettare å nytte ut solenergien, som er drivkrafta i fotosyntesen og den einaste verkeleg fornybare energikjelda vi har, til å produsere mat direkte. Då samlar ein meir solenergi di større areal ein nyttar og ein kan redusere på innsatsfaktorar som t.d. kunstgjødsel. Å gå via biodiesel vert ein omveg.